Dünyanın Gizemleri ve Çözülmeyi Bekleyen Şifreler

Dünya,
(Yer, Yeryüzü, Acun, eski dilde Arz), Güneş sistemi'nin Güneş'e uzaklık açısından üçüncü sıradaki gezegeni. Üzerinde yaşam barındırdığı bilinen tek doğal gök cismidir. Katı ya da 'kaya' ağırlıklı yapısı nedeniyle üyesi bulunduğu yer benzeri gezegenler grubuna adını vermiştir. Bu gezegen grubunun kütle ve hacim açısından en büyük üyesidir. Büyüklükte, Güneş Sistemi'nin 8 gezegeni arasında gaz devlerinin büyük farkla arkasından gelerek beşinci sıraya yerleşir. Tek doğal uydusu Ay' dır.

Yörünge Özellikleri
Yarı büyük eksen 149.597.887 km.
Günberi 147.098.074 km.
(0,983 A.Ü.)
Günöte 152.097.701 km.
(1,017 A.Ü.)
Yörünge dışmerkezliği 0,017
Yörünge eğikliği 0
Dolanma süresi
(Yıldız yılı) 365 gün 6 sa. 9 dk. 9 s.
(365,25636 gün)
(1,000039 dönencel yıl)
Yörünge hızı

ortalama
En yüksek
En düşük
29,78 km/s
30,29 km/saniye
29,29 km/s
Doğal uydu sayısı 1
Fiziksel Özellikler
Ekvator çapı 12.756,28 km
Kutuplar arası çap 12.713,56 km
Basıklık 0,003
Ekvator çevresi 40.075 km
Yüzey alanı

Karalar
Denizler 510.067.420 km2

148.847.000 km2 (%29,2)
361.220.420 km2 (%70,
Hacim 1,08 x 1012 km3
Kütle 5,97 x 1024 kg.
Yoğunluk 5,51 g/cm3
Eksen eğikliği 23,44°
Dönme süresi

(Yıldız günü) 23 sa. 56 dk. 4,1 sn.

(0,99727 gün)
Yerçekimi 9.78 m/s2
Kurtulma hızı 11,18 km/s
Beyazlık (albedo) 0,37
Yüzey sıcaklığı

ortalama
En yüksek
En düşük
14°C (287 K)
57,7°C (331 K)
- 89,2°C (184 K)
Atmosferin içeriği
Azot %78.08
Oksijen %20.94
Argon %0.93
Karbondioksit %0.038
Su buharı Eser (iklime bağlı olarak değişir)

Yer kürenin oluşumu
Başlangıcına ilişkin eski bir kurama göre önce Güneş var olmuş, daha sonra gezegenler ondan kopmuştur. Artık geçerli sayılmayan bu kurama göre Güneş ilk oluştuğu zaman bugünkünün 50-60 katı büyüklükteydi ve kendi çevresinde hızla dönüyordu. Bu dönme hareketinden doğan merkezkaç kuvvetin etkisiyle Güneş'ten dışarıya bir miktar madde savruldu. Önce çok uçucu olmayan mineral ve metallerin yoğunlaşmasıyla iç gezegenler, sonra uçucu gazların yoğunlaşmasıyla dış gezegenler oluşmuştur. Güneş'in ve bütün gezegenlerin aynı zamanda oluştuğunu ileri süren yeni bir kurama göre de Samanyolu Gökadası'ndaki dev bir gaz ve toz bulutu kendi kütleçekim kuvvetinin etkisiyle büzülmeye başladı

Bu madde parçacıklarından çok büyük bölümünün yoğunlaşmasıyla Güneş oluştu; bu kütle giderek öyle büyüdü ve madde yoğunluğu öylesine arttı ki bir süre sonra nükleer tepkimiler için elverişli bir ortama dönüştü. Öte yandan buluttaki daha küçük madde yoğunlaşmalarıyla da ilk gezegenler oluşmaya başladı. Bugünkü gezegenlerin öncülü olan bu ilk gezegenler başlangıçta birer gaz kütlesi halindeydi, ama hiçbiri nükleer tepkimelerin başlayabileceği kadar büyük değildi. Güneş'in sıcaklığı arttıkça çevresindeki yakın gezegenleri, yani yerbenzeri gezegenler kuşatan gaz bulutları yok oldu ve geride büyük olasılıkla erimiş durumdaki minerallerden oluşan çekirdekleri kaldı. Güneş'e çok uzak olan öbür gezegenler ise pek fazla değişikliğe uğramadan bugüne kadar ulaştı.

Yerküre'nin Yapısı

Yerküre’nin içi ile ilgili bilgilerimiz en üst katmanlar dışında ikinci elden. Yerbilim (jeoloji) çalışmaları ile yapısı anlaşılmaya çalışılan Yerküre’ye ait bilgilerin çoğu, sismik dalgaların incelenmesi sayesinde elde ediliyor. Depremler sonucu oluşan doğal veya bilim adamlarının oluşturduğu yapay sismik dalgaların, farklı yapılardaki katmanlarda farklı davrandıkları biliniyor. Yerküre içinde hareket eden bu dalgaların davranışlarının incelenmesi sonucunda Yerküre’nin iç yapısı anlaşılabiliyor.

Yerküre’nin merkezinde katı haldeki nikel ve demirden oluşan İç Çekirdek (Inner Core) bulunuyor. Bu çekirdeği çevreleyen Dış Çekirdek (Outer Core) ise, içindeki sülfür ve oksijen nedeniyle ergime noktası düştüğü için sıvı halde bulunan nikel ve demirden oluşuyor. 4.5 milyar yıldır soğumasına rağmen hala çok sıcak olan çekirdek, Yerküre’nin manyetik alanının oluşmasındaki etken. Daha sonra gelen ve Alt Manto ve Üst Manto diye ikiye ayrılan Manto (Mantle) ise, kısmen ya da tümüyle eriyik durumdaki kayaçlardan oluşan magmayı içeriyor. Demir, magnezyum, silikon ve oksijence zengin mineralleri içeren Manto’dan sonra, bu katmanların en incesi olan ve okyanuslar ile kıtaları barındıran Yerkabuğu (Crust) bulunuyor. Oksijen ve silikonca zengin Yerkabuğu’nda, okyanus tabanlarını oluşturan bazalt, en çok bulunan kayaç. Kıtalardan oluşan kabuk kısmı ise bazalt ile daha az yoğun olan granit, kumtaşı, kireçtaşı gibi kayaçları barındırıyor.

Kutuplarda ve ekvatorda farklı olan Yer yarıçapı ortalama değer olan 6,371 km. olarak alınmıştır. Yoğunluk ve sıcaklıklar, katman içindeki ortalama değerlerdir.
Yerküre’nin üst katmanları fiziksel olarak ayrı bir bölümlemeyle de incelenebilir. Litosfer (taşküre) adı verilen sert katman, Yerkabuğu ve Üst Manto’nun en üst kısmından oluşur. Astenosfer ise Litosfer’in altındaki, plastik özellikleri gösteren akışkan Üst Manto bölümüdür. Litosfer tek parça değildir, okyanus ve kıtaların sınırlarından farklı şekilde levhalara bölünmüştür.



Manto katmanı, yeryüzündeki hareketliliğin en büyük nedenidir. Manto’nun alt bölümleri üst bölümlerine göre çok daha sıcaktır. Burada oluşan konveksiyonda, daha sıcak olan magma yükselir, soğur, katılaşır ve Üst Manto’daki daha soğuk kayaların batmasına neden olur. Batan bu kayalar, tekrar ısınır, ergir ve yükselir. Henüz tam anlamıyla modellenemeyen bu devinim, Litosfer’deki levhaların hareket etmesine neden olur.

ANA PLAKALAR

Yerküre’nin üst katmanları, bir bütün halinde olmayıp, sürekli hareket halinde olan levhalardan oluşuyor. Manto’daki ısı akımlarının neden olduğu bu hareketler sırasında levhalar birbirinden uzaklaşır, birbirlerine çarpar veya birbirlerini sıyırırlar. Bu hareketlilik sonucunda, levha sınırlarında, uzun zaman dilimleri ile baktığımızda yeni okyanuslar, yeni kıtalar, sıradağlar ve yanardağlar oluşur. Depremler ve volkanik aktivitelerin nedeni de tüm bu hareketliliktir ve levha sınırlarında oluşmalarına şaşmamak gerekir.

Levha hareketleri yerkürenin oluşumundan beri sürmektedir. Süperkıta Pangea'nın, bundan 225 milyon yıl önce parçalanmaya başladığı ve bu hareketliliğin sonucunda kıtaların günümüzdeki şekli aldığı düşünülüyor.



Günümüzde Litosfer’de 1 ila 15 cm/yıl arasında hızlarla hareket halinde bulunan 7 ana ve birçok küçük levha vardır. Bunların hareketleri çok karmaşıktır ve bu hareketlerin niteliğinin tam olarak saptanması, depremlerin zamanının önceden kestirilmesi için gereklidir.

Karayip, Kokos, Pasifik, Naska, Skotya, Filipin levhaları daha çok okyanusal; diğer levhalar hem okyanusal hem kıtasal kabuk taşırlar


Levhaların birbirleriyle etkileşimleri bakımından levha hareketlerini 3 ana başlıkta toplayabiliriz. Uzaklaşma-ayrılma; yakınlaşma-çarpışma; yanal yer değiştirme-sıyırma. Bu hareket türleri, aynı zamanda bu sınırlarda oluşan depremlerin ve volkanik faaliyetlerin niteliklerini de belirler.

Uzaklaşan-Ayrılan Levhalar (Divergent Plates)
Birbirinden uzaklaşan levhalar, aralarına astenosferden gelen eriyik kayaçların sızdığı yarıklar oluşturur. Bu eriyik yüzeye çıktıkça katılaşır ve yerkabuğuna eklenir. Astenosfer’den gelen eriyik kuvvet uygulamaya ve böylece levhalar birbirinden ayrılmaya devam eder. Bu ayrılma genelde daha ince olan okyanus tabanında görülür ve Atlas Okyanusu ortasındaki sırt buna çok iyi bir örnektir. Bu ayrılma kıtada meydana gelirse yeni bir okyanus tabanı oluşuyor demektir. Doğu Afrika’daki ayrılma henüz bir deniz oluşması için yeterli değilse de, gidiş o yöndedir. Bu tür ayrılmalar, Astenosfer’den gelen eriyiğin katılaşarak Litosfer’e dönüşmesine ve levhaların büyümesine neden olur.
Uzaklaşan levhalar arasında Litosfer çok ince olduğu için, buralarda büyük depremlere yol açacak enerji birikimleri olmaz. Buradaki depremlerin odakları çoğu zaman yüzeye yakındır.

Yakınlaşan-Çarpışan Levhalar (Convergent Plates)
Levhaların birbirine yaklaşması ve çarpışması ise üç değişik şekilde olabilir:
Okyanusal ve kıtasal levha karşılaşmalarında, daha yoğun olan okyanusal levha (yoğunluğu 2.8 - 3.0 gr/cm3) , kıtasal levhanın (yoğunluğu 2.7 gr/cm3) altına dalar (subduction). Alta dalan kısım derinlere indiğinde ergimeye başlar ve bu magmanın bir kısmı, kıta tarafında yanardağ kümelerinin oluşumuna neden olur. Güney Amerika Levhası’nın altına dalan Nazca Levhası’nın yol açtığı And Dağları buna bir örnektir.
İki okyanusal levhanın karşılaşmasında da, yine bir levha diğerinin altına dalar. Yukarıdakine benzer şekilde yüzeye çıkan magma okyanus tabanında yanardağlar oluşturmaya başlar. Eğer bu aktivite devam ederse, yanardağ okyanus yüzeyini aşabilecek yüksekliğe erişir ve adalar oluşur. Filipinler’deki birçok volkanik ada bu şekilde oluşmuştur.
İki kıtasal levhanın karşılaşmasında ise, genellikle levhalardan hiçbiri diğerinin altına dalmaz. Levhaların arada sıkışan bölümleri yeni dağlar oluşturur. Himalayalar’ın halen süren oluşumu buna iyi bir örnektir.
Yakınlaşan ve çarpışan levhaların sınırlarında oluşan depremler çok değişik derinliklerde ve büyüklüklerde olabilir. Özellikle bir levhanın diğerinin altına daldığı bölgelerde odakları derinlerde büyük depremler oluşur.

Yanal Yer Değiştirme-Sıyırma (Lateral Slipping)
İki levhanın birbirini sıyırarak yer değiştirmesi sırasında Litosfer’de artma veya azalma olmaz. İki levha arasındaki sürtünme çok fazla olduğu için harekete belli bir süre direnç gösterirler. Bu bölgede artan gerilim periyodik büyük depremler ile çözülür. Kuzey Anadolu fay hattı ve Kaliforniya’daki San Andreas fay hattında bu tip levha hareketi gözlenir.
Bu tip levha hareketlerinde oluşan depremlerin odakları çoğunlukla yüzeye yakın veya orta derinliktedir. Sürtünme ve kırılma uzunca bir hat boyunca oluşabileceği için büyük depremler meydana gelebilir.

Sıcak Noktalar (Hotspots)
Depremlerin ve volkanik aktivitenin büyük bir kısmı levha sınırları çevresinde oluşur. Ancak volkanik kökenli olan Hawaii ve çevresindeki adalar örneğinde olduğu gibi levha sınırlarına çok uzak volkanik oluşumlar da vardır. Bunlar mantoda sıcaklığı çok yüksek olan ve bu nedenle sıcak nokta adı verilen küçük bölgelerden yerkabuğu dışına kadar yükselen magma etkisiyle oluşur. Levhalar hareketli ama sıcak noktalar sabit olduğu için sıra sıra yanardağlar veya yanardağ adaları ortaya çıkar.

Depremler ve Faylar

Hareket eden levhalar birbirleri üzerine kuvvet uygularlar. Bu kuvvet yerkabuğundaki kayaçların direnç göstermesi yüzünden belli bölgelerde enerji birikimine yol açar. Bu enerji, kayaçların kırılma sınırını aştığı anda da kırılma (faylanma) olur ve biriken enerji açığa çıkar. Levha hareketleri yüzünden birikmiş gerilme enerjisinin aniden boşalmasına deprem diyoruz. (Ayrıca aktif volkanların içindeki hareketlilik nedeniyle oluşan ve yapıları farklı olan küçük depremler de vardır
Normal fay

Ters Fay
Doğrultu atımlı faylar

Ters Fay
Doğrultu atımlı faylar

SISMIK DALGALAR

Deprem sırasında açığa çıkan enerji, ses veya su dalgalarına benzeyen ve sismik dalgalar adı verilen dalgalar ile yayılır. Bu dalgalardan Cisim Dalgaları, P dalgaları ve S dalgaları olarak ikiye ayrılır. P dalgaları, en hızlı yayılan bu yüzden deprem kayıt aletlerinde (sismograf) en önce görülen dalgalardır. P dalgalarında, titreşim hareketi yayılma doğrultusu ile aynıdır. Daha yavaş yayılan S dalgaları, kayıt aletlerinde ikincil olarak görülen ve titreşim hareketi yayılma doğrultusuna dik olan dalgalardır. S dalgaları sıvı içinde yayılamazlar. Yüzey Dalgaları ise Cisim Dalgaları’na göre daha yavaş yayılırlar ancak genlikleri daha büyüktür. Hızı daha fazla olan Love ve genliği daha büyük olan Rayleigh dalgaları olarak ikiye ayrılırlar. Yapılarda yıkıma yol açan dalgalar S dalgaları ile yüzey dalgalarıdır.

SISMIK DALGALAR

Deprem sırasında açığa çıkan enerji, ses veya su dalgalarına benzeyen ve sismik dalgalar adı verilen dalgalar ile yayılır. Bu dalgalardan Cisim Dalgaları, P dalgaları ve S dalgaları olarak ikiye ayrılır. P dalgaları, en hızlı yayılan bu yüzden deprem kayıt aletlerinde (sismograf) en önce görülen dalgalardır. P dalgalarında, titreşim hareketi yayılma doğrultusu ile aynıdır. Daha yavaş yayılan S dalgaları, kayıt aletlerinde ikincil olarak görülen ve titreşim hareketi yayılma doğrultusuna dik olan dalgalardır. S dalgaları sıvı içinde yayılamazlar. Yüzey Dalgaları ise Cisim Dalgaları’na göre daha yavaş yayılırlar ancak genlikleri daha büyüktür. Hızı daha fazla olan Love ve genliği daha büyük olan Rayleigh dalgaları olarak ikiye ayrılırlar. Yapılarda yıkıma yol açan dalgalar S dalgaları ile yüzey dalgalarıdır.

MERKÜR (Mercury)

Güneşe uzaklığı: 46 - 58 - 69 Mio km
Yörüngesel dışmerkezlilik: 0.206
Yörüngesel eğiklik: 7 0
Eksensel eğiklik: 2 0
Çap: 4870 km
Kurtulma hızı: 4.2 km/sn
Kütle: 0.055 (Yer = 1)
Hacim: 0.056 (Yer = 1)
Yoğunluk: 5.44 (su =1)
En yüksek kadir: -1.9
Dolanım süresi: 88 gün
Eksensel dönme: 58.6 gün
Kavuşum dönemi: 116 gün

Uyduları: Yok

Gözlem koşulları: Güneşe en yakın gezegendir. Çıplak gözle görülebilmesi ancak güneş ufkun hemen altındayken mümkün olabilir. Merkür'ün kavuşum dönemi 116 gündür bu sürenin yarısında Güneşin önünden gider, yani batısındadır,diğer yarısında ise Güneşin arkasından gider yani doğusundadır.

Merkür Mart ve Nisan aylarında akşam yıldızı olarak, Eylül ve Ekin aylarında ise sabah yıldızı olarak en iyi şekilde görülebilir.

Küçük teleskopla yoğun, beyaz bir cisim olarak görülür ve dönemleri ayırt edilebilinir.

VENÜS (Venus)

Güneşe uzaklığı: 107.3 - 107.5 - 107.8 Mio km
Yörüngesel dışmerkezlilik: 0.007
Yörüngesel eğiklik: 3.4 0
Eksensel eğiklik: 178 0
Çap: 12.104 km
Kurtulma hızı: 10.3 km/sn
Kütle: 0.815 (Yer = 1)
Hacim: 0.86 (Yer = 1)
Yoğunluk: 5.25 (su =1)
En yüksek kadir: -4.4
Dolanım süresi: 224.7 gün
Eksensel dönme: 243.16 gün
Kavuşum dönemi: 584 gün

Uyduları: Yok

Gözlem koşulları:Güneş ve Ay'dan sonra gökyüzündeki en parlak cisimdir. En parlak olduğu dönemlerde (Güneşe çok yakın olmadığında) gündüz de görülebilir. Venüs'ün kavuşum dönemi 584 gündür. Bu sürenin yarısında (10 aydan biraz kıs bir süre) Güneş'den önce doğar, diğer yarısında da Güneş'den sonra batar. Kuzey yarımkürede, en iyi gözlem zamanı sonbahar sabahlarıdır. Çıplak göze Venüs, sabit, beyaz bir ışıkla parıldayan parlak bir cisim olarak görülür. Çok parlak olmasının nedenleri güneşe yakın olması ve Güneşten gelen ışığın %80'ini yansıtmasıdır (albedo değeri).

Gezegen ile ilgili resimler

YER (Earth)

Güneşe uzaklığı: 147.2 - 149.6 - 152 Mio km
Yörüngesel dışmerkezlilik: 0.017
Yörüngesel eğiklik: 23.4 0
Eksensel eğiklik: 0 0
Çap: 12.753 km
Kurtulma hızı: 11.2 km/sn
Kütle: 1
Hacim: 1
Yoğunluk: 5.52 (su =1)
En yüksek kadir: - - -
Dolanım süresi: 365.2 gün
Eksensel dönme: 23 s 56 dk
Kavuşum dönemi: - - -

Uyduları: 1 tane Ay

Gözlem koşulları: - - -

Gezegen ile ilgili resimler

Latince Aries
Kısaltma Ari
Tamlayan Arietis
Simge Koç başı
Bahar açısı 3 sa.
Yükselim +20°
Alan 441 derece kare
39. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 2
En parlak yıldızı α Ari (Hamal)
(Kadri 2,0)
Göktaşı yağmurları Mayıs Arietids
Kesım Arietids
Delta Arietids
Epsilon Arietids
Gündüz Arietids
Aries-Triangulids

Çevreleyen
takımyıldızlar Perseus
Triangulum
Pisces
Cetus
Taurus

+90° ve −60° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Aralık ayında saat 21:00'de görülebilir.

Latince {{{latince}}}
Kısaltma Gem
Tamlayan Geminorum
Simge İkizler
Bahar açısı 7 sa.
Yükselim 20°
Alan 514 derece kare
30. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 4
En parlak yıldızı Pollux (β Gem)
(Kadri 1.1)
Göktaşı yağmurları Geminids
Rho Geminids

Çevreleyen
takımyıldızlar Lynx
Auriga
Taurus
Orion
Monoceros
Canis Minor
Cancer

+90° ve −60° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Şubat ayında saat 21:00'de görülebilir.

Günümüzde geçerli 88 takımyıldız
Türkçe isimleriyle[ Gizle ]
Andromeda | Pompa | Cennetkuşu | Kova | Kartal | Sunak | Koç | Arabacı | Çoban | Çelikkalem | Zürafa | Yengeç | Av Köpekleri | Büyük Köpek | Küçük Köpek | Oğlak | Karina | Koltuk | Erboğa | Kral | Balina | Bukalemun | Pergel | Güvercin | Berenis'in Saçı | Güneytacı | Kuzeytacı | Karga | Kupa | Güneyhaçı | Kuğu | Yunus | Kılıçbalığı | Ejderha | Tay | Irmak | Ocak | İkizler | Turna | Herkül | Saat | Suyılanı | Küçüksuyılanı | Hintli | Kertenkele | Aslan | Küçük Aslan | Tavşan | Terazi | Kurt | Vaşak | Çalgı | Masa | Mikroskop | Tekboynuz | Sinek | Cetvel | Sekizlik | Yılancı | Avcı | Tavus | Kanatlıat | Kahraman | Anka | Ressam | Balık | Güneybalığı | Pupa | Kumpas | Ağcık | Okçuk | Yay | Akrep | Heykeltraş | Kalkan | Yılan | Altılık | Boğa | Dürbün | Üçgen | Güney Üçgeni | Tukan | Büyük Ayı | Küçük Ayı | Yelken | Başak | Uçanbalık | Tilkicik

Günümüzde geçerli 88 takımyıldız
Türkçe isimleriyle[ Gizle ]
Andromeda | Pompa | Cennetkuşu | Kova | Kartal | Sunak | Koç | Arabacı | Çoban | Çelikkalem | Zürafa | Yengeç | Av Köpekleri | Büyük Köpek | Küçük Köpek | Oğlak | Karina | Koltuk | Erboğa | Kral | Balina | Bukalemun | Pergel | Güvercin | Berenis'in Saçı | Güneytacı | Kuzeytacı | Karga | Kupa | Güneyhaçı | Kuğu | Yunus | Kılıçbalığı | Ejderha | Tay | Irmak | Ocak | İkizler | Turna | Herkül | Saat | Suyılanı | Küçüksuyılanı | Hintli | Kertenkele | Aslan | Küçük Aslan | Tavşan | Terazi | Kurt | Vaşak | Çalgı | Masa | Mikroskop | Tekboynuz | Sinek | Cetvel | Sekizlik | Yılancı | Avcı | Tavus | Kanatlıat | Kahraman | Anka | Ressam | Balık | Güneybalığı | Pupa | Kumpas | Ağcık | Okçuk | Yay | Akrep | Heykeltraş | Kalkan | Yılan | Altılık | Boğa | Dürbün | Üçgen | Güney Üçgeni | Tukan | Büyük Ayı | Küçük Ayı | Yelken | Başak | Uçanbalık | Tilkicik

Cancer ya da Yengeç takımyıldızı (sembolü: ), zodyak kuşağı takımyıldızlarından biridir.

Latince {{{latince}}}
Kısaltma Cnc
Tamlayan Cancri
Simge Yengeç
Bahar açısı 9 sa.
Yükselim +20°
Alan 506 derece kare
31. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 0
En parlak yıldızı β Cnc (Altarf)
(Kadri 3.5)
Göktaşı yağmurları Delta Cancrids

Çevreleyen
takımyıldızlar Lynx
Gemini
Canis Minor
Hydra
Leo
Leo Minor (corner)

+90° ve −60° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Mart ayında saat 21:00'de görülebilir

Libra ya da Terazi takımyıldızı (sembolü: ), zodyak kuşağı takımyıldızlarından biridirLatince {{{latince}}}
Kısaltma Lib
Tamlayan Librae
Simge Terazi / Denge
Bahar açısı 15 sa.
Yükselim −15°
Alan 538 derece kare
29. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 2
En parlak yıldızı Zubeneschamali (β Lib)
(Kadri 2.6)
Göktaşı yağmurları Mayıs Librids

Çevreleyen
takımyıldızlar Serpens Caput
Virgo
Hydra
Centaurus (köşe)
Lupus
Scorpius
Ophiuchus

+65° ve −90° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Haziran ayında saat 21:00'de görülebilir.

Scorpius ya da Akrep takımyıldızı (sembolü: ), zodyak kuşağı takımyıldızlarından biridirLatince {{{latince}}}
Kısaltma Sco
Tamlayan Scorpii
Simge Akrep
Bahar açısı 17 sa.
Yükselim −40°
Alan 497 derece kare
33. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 13
En parlak yıldızı Antares (α Sco)
(Kadri 0.96)
Göktaşı yağmurları Alpha Scorpiids
Omega Scorpiids

Çevreleyen
takımyıldızlar Sagittarius
Ophiuchus
Libra
Lupus
Norma
Ara
Corona Australis

+40° ve −90° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Temmuz ayında saat 21:00'de görülebilir.

Latince {{{latince}}}
Kısaltma Sgr
Tamlayan Sagittarii
Simge Okçu
Bahar açısı 19 sa.
Yükselim −25°
Alan 867 derece kare
15. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 7
En parlak yıldızı ε Sgr (Kaus Australis)
(Kadri 1.9)
Göktaşı yağmurları Yok

Çevreleyen
takımyıldızlar Aquila
Scutum
Serpens Cauda
Ophiuchus
Scorpius
Corona Australis
Telescopium
Indus (köşe)
Microscopium
Capricornus

+55° ve −90° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Ağustos ayında saat 21:00'de görülebilir.

Sagittarius ya da Yay takımyıldızı (sembolü: ), zodyak kuşağı takımyıldızlarından biridir.

Latince {{{latince}}}
Kısaltma Cap
Tamlayan Capricorni
Simge Boynuzlu keçi, oğlak
Bahar açısı 21 sa.
Yükselim −20°
Alan 414 derece kare
40. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 1
En parlak yıldızı δ Cap (Deneb Algedi)
(Kadri 3.0)
Göktaşı yağmurları Alpha Capricornids
Chi Capricornids
Sigma Capricornids
Tau Capricornids
Capricorniden-Sagittariids

Çevreleyen
takımyıldızlar Aquarius
Aquila
Sagittarius
Microscopium
Piscis Austrinus

+60° ve −90° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Kasım ayında saat 21:00'de görülebilir.

Capricornus ya da Oğlak takımyıldızı (sembolü: ), zodyak kuşağı takımyıldızlarından biridir.

Latince {{{latince}}}
Kısaltma Cap
Tamlayan Capricorni
Simge Boynuzlu keçi, oğlak
Bahar açısı 21 sa.
Yükselim −20°
Alan 414 derece kare
40. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 1
En parlak yıldızı δ Cap (Deneb Algedi)
(Kadri 3.0)
Göktaşı yağmurları Alpha Capricornids
Chi Capricornids
Sigma Capricornids
Tau Capricornids
Capricorniden-Sagittariids

Çevreleyen
takımyıldızlar Aquarius
Aquila
Sagittarius
Microscopium
Piscis Austrinus

+60° ve −90° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Kasım ayında saat 21:00'de görülebilir.

Capricornus ya da Oğlak takımyıldızı (sembolü: ), zodyak kuşağı takımyıldızlarından biridir.

Latince {{{latince}}}
Kısaltma Aqr
Tamlayan Aquarii
Simge Su taşıyıcısı
Bahar açısı 23 sa.
Yükselim −15°
Alan 980 derece kare
10. sırada
Yıldızlarının sayısı

(kadir < 3) 2
En parlak yıldızı β Aqr (Sadalsuud)
(Kadri 2.9)
Göktaşı yağmurları March Aquarids
Eta Aquarids (4 Mayıs)
Delta Aquarids (28 Haziran)
Iota Aquarids

Çevreleyen
takımyıldızlar Pisces
Pegasus
Equuleus
Delphinus
Aquila
Capricornus
Piscis Austrinus
Sculptor
Cetus

+65° ve −90° enlemleri arasında görülebilir.
En iyi Ekim ayında saat 21:00'de görülebilir.